ปีศาจก่อกวน มันไปหมดแล้ว (โอ วาว! ใช่แล้ว! วาว!) อาจจะเหลือไม่กี่ตัว แต่ไม่ใช่ว่าจัดการไม่ได้ (วาว! ขอบคุณอาจารย์) ฉันรู้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่า ก๊อดเสสบอกฉัน (วาว!)
ฉันไม่รู้ว่า ทำไมพวกเขาไม่ใช้มาตรการ เพื่อป้องกันตัวเอง มันเจ็บปวดที่เห็นว่า มนุษย์ เสี่ยงชีวิตแบบนั้น เหมือนว่าชีวิตพวกเขาไม่มีค่า หรือชีวิตเด็ก ๆ ของพวกเขา ไม่มีค่า หรือของเพื่อนบ้าน ของเพื่อน ของคู่รัก ของสามีภรรยา ไม่มีค่า เพราะถ้าพวกเขาป่วย ก็ติดเชื้อไปถึงครอบครัวด้วย (ใช่ค่ะ/ครับอาจารย์) ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว นั่นเป็นปัญหา (ใช่ค่ะ/ครับอาจารย์) เชื้อโรคนี้ คุณไม่รู้หรอกว่า คุณติดมาหรือไม่ (ใช่ค่ะ/ครับ) และแม้ว่าคุณมีเชื้ออยู่ มันใช้เวลากว่าจะปรากฏอาการ เข้าใจไหม? (ค่ะ/ครับอาจารย์) บางครั้งมันใช้เวลานาน มากกว่า 14 วัน พวกเขาบอกว่า ในที่อากาศหนาวเย็น (เป็นน้ำแข็ง) ไวรัสอยู่ได้นาน ถึงสามเดือน (วาว!) หลายคนที่แพร่เชื้อนี้ อย่างเงียบ ๆ และไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ นั่นอันตรายมาก (ค่ะ/ครับอาจารย์) และวัคซีนก็ยังห่างไกล แต่โชคดีที่ตอนนี้ พวกเขาพบยาบางชนิด ที่สามารถรักษาได้บ้าง มันได้ผล ปกติมันใช้รักษาการอักเสบ เป็นต้น แต่ว่ามันช่วยได้ ในสถานการณ์นี้ เพราะอาการมันคือการอักเสบ ผู้เชี่ยวชาญการแพทย์ บอกว่าร่างกายคนเรา ตอบสนองการรุกรานของไวรัสนี้ และเนื่องจากร่างกายเรามีปฏิกิริยา ดังนั้นบางครั้งปฏิกิริยามากเกินไป (ค่ะ/ครับอาจารย์) นั่นคือเหตุที่ เกิดการอักเสบขึ้นภายใน ดังนั้นพวกเขาใช้ยาบางอย่าง ที่แก้อักเสบ ให้คนไข้ แต่ใช้เฉพาะคนที่ เกือบจะ...พระเจ้าแล้ว พวกเขาบอกว่ายานี้ ได้ผลเฉพาะคนไข้อาการหนักเท่านั้น (ค่ะ/ครับอาจารย์) นึกออกไหม? คุณต้องรอจนกว่า คุณป่วยหนัก เพื่อจะได้ยานั้น (โอ) และไม่ใช่ว่ารักษาได้ทุกคน มันช่วยได้บางคน ไม่ใช่ทุกคน ดังนั้นคุณไม่มีทางรู้ว่าคุณจะ โชคดีหรือไม่ โอ ที่รัก ฉันเป็นห่วง ฉันจึงบอกพวกคุณ แต่ว่าคนข้างนอก พวกเขารู้ไหม? หรือไม่รู้? (พวกเขารู้ครับอาจารย์) เอาล่ะถ้าพวกเขารู้ ทำไมพวกเขา นับหมื่นนับแสนคน ไปชายหาดกันแบบนั้น ในอังกฤษ ขณะที่โรคระบาด กำลังแพร่เชื้อ (ใช่ครับ) ไม่ลดลง? ( รัฐบาลครับ อาจารย์ บางครั้งไม่แนะนำ ให้มันชัดเจนมากนัก ดังนั้นประชาชนสับสน อย่างเช่นทางการแพทย์ ผู้เชี่ยวชาญและผู้ให้คำแนะนำ บอกว่าคุณต้องทำตามทุกอย่าง ชัดเจนมาก เพราะมันสำคัญมาก แต่บางครั้ง ฝ่ายการเมือง พวกเขาไม่ทำให้มันชัดเจน ดังนั้นประชาชน จึงออกข้างนอกและแพร่เชื้อ ) ใช่ และมันทำให้แย่ลง (ใช่ค่ะ/ครับอาจารย์)
การประท้วงและอื่น ๆ ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย (ค่ะ/ครับอาจารย์) มีประโยชน์อะไรที่จะประท้วง และทำให้รัฐบาลมีแรงกดดัน โอเค พวกเขา ยอมให้คุณออกไปทำงาน แล้วถ้าคุณติดโรคนี้มา มีประโยชน์อะไรกับครอบครัว ของคุณ? (ค่ะ/ครับอาจารย์) ยังไม่ต้องพูดถึงตัวคุณเอง ถ้าคุณไม่สนใจตัวเอง แต่ครอบครัวคุณล่ะ เพื่อนของคุณ (ค่ะ/ครับอาจารย์) สัตว์เลี้ยงของคุณ? (ครับอาจารย์) แม้แต่สัตว์เลี้ยงก็ติดเชื้อนี้ด้วย (ใช่ค่ะ/ครับอาจารย์) แมว สุนัข บางตัว ถูกกักตัว (โอ พระเจ้า) ฉันได้ยินมา (ค่ะ/ครับ) ฉันเห็น ฉันไม่มีเวลาดูข่าวทั้งหมด แค่ดูผ่าน ๆ ดูข่าวสักแวบหนึ่ง เผื่อว่ามีอะไรที่ฉันต้องบอกพวกคุณ ให้ป้องกันตัวเอง และปกป้องคนอื่น ๆ ด้วย เท่าที่ฉันทำได้ (ขอบคุณครับอาจารย์) มิฉะนั้นแล้ว ฉันไม่ดูข่าว หรืออะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่า กี่ปีมาแล้ว (ขอบคุณค่ะ/ครับอาจารย์) ฉันไม่ต้องการ และฉันก็งานยุ่งมากอยู่แล้ว กับทุกเรื่อง (ครับอาจารย์ ขอบคุณครับ) แต่ว่าในช่วงเข้าฌาน ฉันจำเป็นต้องห่วงเรื่องนี้ เพราะผู้คนทุกข์ทรมานมาก ฉันไม่สามารถสงบสุขอยู่คนเดียว (ค่ะ/ครับอาจารย์) พวกเขาทรมานมาก ทั่วทุกที่ รวมทั้งเด็ก โดยเฉพาะเด็ก ทารก แย่จริง ๆ แย่มาก ฉันไม่รู้ว่า เมื่อไรพวกเขาจึงจะตื่น ฉันเห็นแนวโน้มวีแกน ขยายตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ ( มากจริง ๆ ครับ ใช่ค่ะ/ครับ ) แต่ถึงกระนั้น ก็ยังไม่พอที่จะ หยุดยั้งโรคระบาดนี้ได้ และประชาชนไม่ฟังผู้เชี่ยวชาญ และยังออกไปข้างนอก เสี่ยงชีวิตแบบนั้น แค่อยากโชว์ว่าพวกเขายอดเยี่ยม เชื้อโรคนี้ไม่ใช่ของยอดเยี่ยม พวกเด็กบางคน อวัยวะภายในล้มเหลว เพราะไวรัสเข้าทำลาย อวัยวะภายในทั้งหมด ที่มันทำลายได้ มันกระจายเร็วมาก อวัยวะต่าง ๆ ล้มเหลวอย่างเร็ว เช่น มันล้มเหลวทีละอย่าง หรือพร้อมกันหมด แล้วแพทย์ก็ช่วยอะไรไม่ได้ มันไม่ใช่แค่เป็นไข้หรือปวดหัว มันคืออวัยวะข้างใน ทยอยล้มเหลว (โอ ค่ะ/ครับ) ภายในไม่กี่วัน และมันเร็วมาก ขณะเดียวกันนั้น พวกเขาเจ็บปวด ทรมาน และครอบครัวก็เป็นทุกข์ด้วย ทั้งในช่วงนั้นและหลังจากนั้น นั่นคือสิ่งสำคัญ ไม่มีใครที่ อยากให้ลูกหลานตาย ทั้งที่อายุยังน้อยแบบนั้น (ไม่มีครับ) พวกเขาจะปวดร้าวใจ ครอบครัวเหล่านั้น (ค่ะ/ครับอาจารย์) หัวใจสลาย ทุกคนเป็นทั้งนั้น ฉันได้แต่สวดภาวนา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ สวดอธิษฐาน นั่งสมาธิ มิฉะนั้นมันจะยิ่งเลวร้าย (ขอบคุณค่ะ/ครับอาจารย์) นั่นคือทั้งหมดที่ฉัน อยากบอกพวกคุณ ขอให้ดูแลตัวเอง ( พวกเราจะดูแลตัวเอง ขอบคุณอาจารย์ อาจารย์ครับ โปรดดูแลตัวท่านเองด้วย )
ห้องอาหารที่ใหม่ พวกคุณใช้หรือยัง? (ใช้แล้วอาจารย์) เพราะมันมีแอร์ (ค่ะ/ครับอาจารย์ มันเย็นครับ) เวลาคุณทานอาหาร มันร้อน คุณนั่งในนั้น (ค่ะ/ครับอาจารย์) ปกติแล้วมันไม่ร้อนมาก แต่เวลาคุณกินของที่ร้อน มันจะยิ่งร้อนขึ้น (จริงครับอาจารย์) และมันก็เป็นฤดูร้อนแล้ว (ค่ะ/ครับอาจารย์) ดังนั้นคุณควรจะ นั่งในห้องที่เย็นหน่อย เพลินกับอาหารโดยไม่ต้องเหงื่อไหล ขณะกินซุปร้อน ๆ (ขอบคุณค่ะ/ครับอาจารย์) ขณะคุณกินซุปร้อน ๆ เหงื่อคุณก็ไหล มันเหมือนกับสมดุลสำหรับ (ใช่ครับอาจารย์) สำหรับอากาศ ดังนั้น จะมีประโยชน์อะไร ที่กินซุป? ดังนั้นถ้าคุณนั่งในห้องที่เย็น ซุปจะมีรสชาติดีขึ้น (จริงครับอาจารย์ ใช่ครับ) และคุณก็ไม่ต้องยุ่งอยู่กับ มือหนึ่งตักซุป อีกมือหนึ่งก็ต้อง คอยเช็ดเหงื่อ ยุ่งมาก ๆ (ใช่ครับ) มีอะไรอีก ที่คุณจำเป็นแต่ฉันยังไม่รู้? ( พวกเราไม่ต้องการอะไรครับอาจารย์ พวกเราสบายดีมากครับ พวกเรามีความสุขครับอาจารย์ ขอบคุณ ) ดีมาก ๆ ฉันคิดว่าฉันจะ พูดกับพวกคุณสักพัก แค่ให้คุณรู้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ ( ขอบคุณค่ะ/ครับอาจารย์ ) คุณจะได้ประพฤติตัวให้ดี ๆ เข้าใจไหม? ไม่งั้นคุณจะคิดว่า “วู๊ อาจารย์ไม่อยู่ที่นี่ (ไม่ครับอาจารย์) ท่านอยู่ไหน? ท่านไม่เห็นพวกเราหรอก” ฉันเห็นทุกอย่าง (ครับอาจารย์) คุณรู้ใช่ไหม? ( ค่ะ/ครับ พวกเรารู้ค่ะ/ครับอาจารย์ ) ฉันวางไอโฟนของฉัน ไว้ตรงหน้าฉัน แต่บางครั้งมันปิดเอง ฉันไม่รู้เพราะอะไร ฉันเดาว่าเพราะฉันหายใจ หรือฉันพูดดังเกินไป โทรศัพท์ของพวกคุณที่นั่นโอเคมั้ย? (ค่ะ/ครับอาจารย์ โอเคค่ะ/ครับ) คุณอาจจะบันทึกครึ่งหนึ่ง ฉันบันทึกครึ่งหนึ่ง และเราจะมาต่อเข้าด้วยกัน ดีกว่าไม่มีอะไรเลย (ใช่ค่ะ/ครับอาจารย์) ส่วนที่เหลือก็แค่ เสียงหัวเราะและก็ไร้สาระ อย่างนั้นเราทำทีหลังได้ ใส่กลับเข้าไป นั่นเป็นส่วนที่ง่าย ใช่ไหม? (ครับอาจารย์)
คุณรู้มั้ย? มีข่าวที่ดีมาก ฉันไม่รู้ว่าฉันบอกคุณได้หรือไม่ แค่หนึ่งวินาที ( ได้โปรดครับ อาจารย์ โปรดบอกพวกเราครับ อาจารย์ ) ฉันรู้ ฉันรู้ แค่หนึ่งวินาที ฉันต้องถามก่อน ฉันต้องถามว่า มันมีผลกระทบหรือไม่ (ค่ะ/ครับอาจารย์) (ขอบคุณครับอาจารย์) อดทนหน่อย ไม่กี่วินาที ปีศาจก่อกวน ไปหมดแล้ว (โอ วาว! ดีเลย! วาว!) อาจจะเหลือไม่กี่ตัว แต่ไม่ใช่จะจัดการไม่ได้ (วาว! ครับอาจารย์ ขอบคุณอาจารย์) ฉันรู้แล้ว เพียงแต่ก๊อดเสส บอกฉัน (วาว!) และแมงมุมก็เข้ามาข้างใน ฉันไม่รู้ว่าเขาแอบเข้ามาอย่างไร ฉันอยู่ในห้องที่ทันสมัยขึ้น ห้องสี่เหลี่ยมประมาณ 5 เมตร คูณ 6 เมตร มันใหญ่พอแล้วสำหรับฉัน ฉันต้องทำความสะอาด ถ้าห้องเล็ก ๆ ฉันก็ ไม่ต้องทำความสะอาดมาก แต่ก็โอเค พอจัดการได้ ฉันไม่รู้ว่าเขาเข้ามาได้อย่างไร ฉันถามว่า “เธอเข้ามาที่นี่ ได้อย่างไร?” เขาบอกว่า “พลังวิเศษ” (โอ วาว!) เขาหายตัวเข้าไป ในสมัยก่อนมีบางคน สามารถทำอย่างนั้นได้ สัตว์ พวกเขาก็ทำได้ (วาว!) มีหลายเรื่องที่ เกี่ยวกับสุนัข ที่ถูกขังไว้ในบ้าน แล้วเพื่อนสุนัขของเขาตัวหนึ่ง ป่วยอยู่ที่ไหนสักแห่ง เขาก็ออกไปแบบนั้น ผ่านกำแพง (วาว!) กุญแจประตูและรั้วทุกอย่าง ยังเหมือนเดิม (วาว) พวกเขาไม่รู้ว่า เขาออกไปได้อย่างไร หน้าต่างไม่ได้เปิด ไม่ได้ล็อค ฝาผนังไม่มีรูในกำแพง ไม่มีอะไร พวกเขาไม่รู้ว่าเขาไปไหน จนกระทั่ง บ้านของเพื่อนบอกว่า “เขาอยู่ที่นี่” (วาว) พวกเขาประหลาดใจมาก เป็นเรื่องจริง (ค่ะ/ครับ อาจารย์) ฉันอ่านที่ไหนสักแห่ง คุณอาจจะรู้เหมือนกัน บางครั้งฉันก็โชคดี ฉันแค่นั่งบนเครื่องบิน หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา ก็เห็นบางสิ่งแบบนั้น หรือข่าวดีบางอย่างในทีวี ดังนั้นฉันมาเล่าให้คุณฟังได้ (ขอบคุณครับอาจารย์) แมงมุม เขาเข้ามา ฉันถามว่า “นี่! เธอ พี่เบิ้ม มีอะไรหรือ?” ฉันพูดเหมือนอเมริกันตอนนี้ “มีอะไร?” ฉันอยู่ในอเมริกาหลายปี และค่อนข้างกลายเป็น แบบอเมริกันหนึ่งเสี้ยว (ครับอาจารย์) ฉันพูดบางคำที่ เมื่อก่อนฉันไม่กล้าพูดเลย ขึ้นอยู่กับว่าฉันโกรธแค่ไหน ปกติแล้วไม่กล้าพูด ฉันพูดกับเขาว่า “มีอะไร? เธออยากบอกอะไรฉันหรือ?” เขาเป็นบุรุษไปรษณีย์ เขาบอกว่า “ใช่ ขอให้มีความสุข ปีศาจก่อกวนไปหมดแล้ว” เขาพูดอย่างนั้น (วาว!) คำพูดนั้นจริง ๆ ฉันถามว่า “มีอะไรอีกมั้ย?” ใช่ ใช่ พูดต่อ พูดต่อ ปรบมือ ฉันเองก็ปรบมือ ฉันตบตัวเอง เพราะมือของฉันไม่ว่าง โอเค ดี
เอาล่ะ คุณรู้ไหม กิ้งก่า... ปกติแล้วกิ้งก่า ไม่เคยพูดกับฉันมาก่อนเลย รู้ไหม ซาลาแมนเดอร์? (ค่ะ/ครับอาจารย์) หรือกิ้งก่า ที่มีลวดลายสีสันบนหลัง และตัวใหญ่กว่าแบบที่ ไต่บนฝาผนัง (ครับอาจารย์) พวกนี้สามารถปีนบนฝาผนัง ได้เหมือนกัน แต่มักจะอยู่ข้างนอกในสวน พวกเขามาบอกฉัน… ฉันเปิดประตูและออกไป เขาอยู่ใกล้ประตูนั้น ฉันซักผ้าแล้ว จะออกไปตากข้างนอก ฉันกลัวว่าถ้าฉันเดิน เขาก็จะวิ่งหนี ฉันจึงพูดว่า “โอเค ฉันจะไปตากเสื้อผ้าทีหลัง” แต่เขาบอกว่า “ไม่มีปัญหา ฉันไม่ได้กลัวท่าน” ดังนั้น เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันหมายถึง ไม่เคลื่อนย้าย (ครับอาจารย์) จนกระทั่งเขาบอกข่าวฉัน ว่า “ลูกศิษย์ก่อกวนบางคน ก็ไปเหมือนกัน” เขาพูดอย่างนั้น และก็ “ขอให้มีความสุข” ฉันบอกว่า “ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณมาก” (ขอบคุณครับ วาว!) แล้วฉันถ่ายรูปเขาไว้ ฉันส่งไปสามรูป ฉันถ่ายไว้เยอะ เพราะตอนแรกฉันนึกว่า เขาอาจจะกลัวฉัน ดังนั้นฉันอยู่ไกลจากเขามาก (เข้าใจครับ) ดังนั้นภาพออกมาจึงเล็กมาก ต่อมา เขาไม่ไปไหน ฉันจึงถามว่า “ฉันเข้าไปใกล้ได้ไหม?” เขาไม่พูดอะไร ดังนั้นฉัน เข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันเกือบเหยียบตัวเขาด้วยซ้ำ ฉันนั่งลงข้างหน้าเขา แล้วก็ถ่ายรูปทั้งหมด และฉันลบภาพที่เล็ก ๆ พวกนั้น ฉันเก็บภาพที่ใหญ่กว่าเอาไว้ แล้วฉันเข้าไปใกล้ ตรงหน้าเขาเลย และถ่ายรูปหน้าของเขา เขาโพสท่าให้ฉันถ่ายด้วยซ้ำ (วาว!) ทีแรกเขาไม่ขยับเลย แต่ฉันบอกว่า “ฉันถ่ายรูปหน้าของเธอนะ” แล้วเขาก็หันไปด้านหนึ่ง (ครับ) แล้วพอถ่ายอีกรูป เขาหันไปอีกด้านหนึ่ง หรือเขามองขึ้นไป และอื่น ๆ แต่ฉันเลือกมาสามรูปเท่านั้น เพราะนั่นก็พอแล้วสำหรับกิ้งก่า ใช่ไหม? ฉันบอกว่า “เธอจะได้ออกทีวี ฉันหวังว่าพวกเขาจะเลือกเธอ มันมีการแข่งขัน เพราะว่า มีสัตว์เยอะแยะออกทีวี ฉันหวังว่าพวกเขาจะ ให้เธอมีโอกาสออกทีวีด้วย” แล้วเขาก็ขยับตัวนิดหน่อย หันหัวไปตรงนี้ หันไปตรงนั้น แต่เขาไม่หนีไปไหน (วาว) ปกติแล้วสัตว์ป่าเหล่านี้ หรือกิ้งก่า เวลาที่คุณเข้าไปใกล้ พวกเขาจะหนี ใช่ไหม? (ใช่ครับ) เขาไม่หนีเลย เขาแค่นั่งอยู่ตรงนั้น (วาว) ดังนั้นฉันถ่ายรูปไว้ อาจจะ 12 รูป และเขาก็ไม่หนี ไม่เลย ฉันนั่งลงตรงหน้าเขา เพราะว่าเขาตัวเล็ก ดังนั้นถ้าคุณเห็นใบหน้าที่ใหญ่ นั่นคือฉันอยู่ใกล้มาก (ค่ะ/ครับอาจารย์) ฉันใกล้มาก อาจจะสิบนิ้ว ไม่ สิบเซนติเมตร (โอ วาว!) ห่างจากเขา (ครับอาจารย์) ประมาณนั้น ตรงหน้าเลย (ครับ) แต่เขาก็ ไม่หนีไปไหน นั่นคือเมื่อคุณรู้ว่า สัตว์อยากจะบอกอะไร ให้คุณ เช่นเดียวกับแมงมุม หรือตาของพวกเขาเรืองแสง (ครับ) มันคล้าย ๆ กับ จุดแดงที่หัวลูกศร (ปากกาเลเซอร์พอยท์เตอร์) คล้าย ๆ อย่างนั้น แต่เรืองแสงด้วยสีต่าง ๆ ไม่ใช่สีแดง ฉันแค่พูดแบบนั้น เพื่อให้คุณรู้ว่า มันดูเหมือนอะไร แต่ว่าสีไม่เหมือนแบบนั้น สีจะเป็นแบบ แสงสีทอง แสงที่ไม่ไกลมาก แต่เหมือนกับไฟฉายเล็ก ๆ สองอัน เรืองแสง มันเป็นเวลาที่พวกเขา อยากบอกบางสิ่งให้คุณ
อีกอย่างหนึ่งคือ ตอนที่ฉันดูข่าวแบบผ่าน ๆ ฉันเห็นแมงมุมตัวใหญ่ ที่ไหนสักแห่งในอเมริกา และมีผู้หญิงคนหนึ่ง เห็นแมงมุมนั้น เธอบอกว่าไม่เคยเห็น แมงมุมใหญ่แบบนี้มาก่อน มันใหญ่กว่าฝ่ามือ ของคุณ (วาว!) ดังนั้นฉันคิดว่า “โอ ฉันเคยเห็นมาก่อน” จำได้ไหมฉันเคยบอกคุณ แมงมุมตัวใหญ่มาก? ( ครับ อาจารย์ ) ฉันคิดในใจ “ฉันเคยเห็นมาก่อน” และผู้หญิงคนนั้นกลัวมาก เธอเรียกสามีของเธอ มาจับเขาใส่กล่องใหญ่ เหมือนคอนเทนเนอร์ (ค่ะ/ครับ) แล้วเรียกเอเยนต์ คนที่ให้พวกเขาเช่าบ้าน ดังนั้น เอเยนต์คนนั้นมา และพูดว่า “ดีใจที่ พาเขาออกไปเพื่อคุณ” เธอพูดอย่างนั้น (ค่ะ/ครับอาจารย์) แต่แมงมุมนั้น เกาะติดบนหน้าต่างของเธอ ไม่ยอมขยับ! (วาว) นั่นแหละสามีจึงสามารถ จับเขาได้ (ค่ะ/ครับ) แต่แมงมุมนั้นอยากบอกบางสิ่ง ให้กับคนในครอบครัวนั้น เขาบอกบางอย่างที่คล้ายกับ “อย่ารักคนผิด” (วาว) ฉันไม่อยากบอกคุณว่าใคร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นั่นเป็นสิ่งที่ฉันได้ยิน จากแมงมุม โดยผ่านภาพนั้นด้วยซ้ำ (วาว) แต่ว่าแน่นอนที่ ผู้หญิงคนนั้นหรือผู้ชายนั้น ไม่เคยได้ยินแบบนี้ (ค่ะ/ครับ) ฉันไม่อยากพูดมาก ในเรื่องส่วนตัวของพวกเขา (ค่ะ/ครับอาจารย์) คุณก็ไม่รู้อยู่แล้ว ว่าพวกเขาเป็นใคร ดังนั้นไม่สำคัญ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนด้วย ฉันลืมว่ามันเป็นที่ไหน แค่บอกว่า “อย่ารักคนผิด” นึกออกไหม? สัตว์สามารถเตือนคุณ ถ้าฉันรู้จักผู้หญิงคนนั้น ฉันจะบอกเธอ แต่มันไม่ใช่ธุระของฉัน ฉันไม่สามารถบอกเธอ ฉันไม่สามารถบอกใคร ถ้าเธอจ้างฉัน และให้เงินฉัน ฉันจะบอก พูดกับแมงมุมในขณะที่ฉัน เข้าฌานอีกด้วย มันเป็นแบบนั้น (ค่ะ/ครับอาจารย์) เพราะฉันรู้ว่าแมงมุม อยากส่งข่าวบางอย่าง มิฉะนั้นแล้วเขาก็คงจะกลัว และหนีไป เวลาที่มนุษย์เข้าไปใกล้หน้าต่าง อย่างนั้น หน้าต่างมองเห็นทะลุ (ค่ะ/ครับอาจารย์) พวกเขาจะวิ่งหนีคุณ
แมลงทั้งหลาย เวลาเห็นคุณ พวกเขาจะหนี แม้แต่งู นอกจากบางสถานการณ์ที่พิเศษ เมื่อถูกบังคับ โดยพวกปีศาจก่อกวน หรือผีร้าย หรือบางอย่าง มิฉะนั้น งู ก็หลบซ่อนจากคุณ (ค่ะ/ครับอาจารย์) หรือพวกเขาไม่กล้าที่จะ เข้าใกล้คุณ แม้แต่เสือ สิงโต ก็เป็นแบบนั้น พวกเขาไม่ต้องการ ที่จะทำร้ายมนุษย์ โอกาสน้อยมาก ที่จะมีบางสิ่งบังคับพวกเขา (ค่ะ/ครับอาจารย์) หรือคนนั้นถึงเวลาตาย ในสถานการณ์แบบนั้น พวกเขาจึงต้องทำ มิฉะนั้นแล้ว เสือ สิงโต ไม่ต้องการกินพวกเราด้วยซ้ำ อ้อ ฉันคิดว่าไม่ใช่พวกเรา เพราะเราเป็นวีแกน และเราเป็นเลือดที่น่าเบื่อ กินแต่เต้าหู้ รสชาติเหมือนเต้าหู้ ดังนั้นเราจะปลอดภัยจากจมูกพวกเขา เราไม่มีกลิ่นแย่ ๆ แบบนั้น คนกินเนื้อสัตว์ พวกเขาใส่เครื่องเทศ หลายอย่าง มิฉะนั้นแล้วเนื้อสัตว์ ไม่มีรสชาติเลย และอาจจะกลิ่นเหม็นคาว เช่นปลาและอื่น ๆ พวกเขาเหม็น (ใช่ค่ะ/ครับอาจารย์) ดังนั้นจึงใส่เครื่องเทศเยอะ เช่นกระเทียม หัวหอม หรืออื่น ๆ (จริงครับ) ดังนั้นสัตว์ได้กลิ่น จากที่ไกล ๆ ดังนั้นมันอาจจะกระตุ้น ความอยากของสัตว์ร้ายเหล่านี้ มิฉะนั้นพวกเขาไม่ได้สนใจ กับเรื่องของมนุษย์ อาจจะ ใครจะไปรู้ สมัยนี้ป่าจำนวนมาก ถูกทำลายลง (ครับ) ดังนั้น สัตว์ไม่มีที่อยู่อาศัยและไม่มีอาหาร ดังนั้นพวกเขาอาจจะ ออกมาทำร้ายผู้คน เพราะว่าหิวเกินไป หรือบางอย่าง ฉันก็ไม่รู้ แต่ว่ามันน้อยมาก ๆ (ค่ะ/ครับอาจารย์) ถึงแม้สัตว์ร้าย ก็น้อยมากที่จะทำร้ายมนุษย์ (ค่ะ/ครับอาจารย์) ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันบอกพวกคุณ หลายสิ่งหลายอย่าง เรื่องหนึ่งต่ออีกเรื่องหนึ่ง (ครับอาจารย์)
