และฉันได้ยินว่าเมื่อวานนี้ สุนัขได้รับบาดเจ็บเพราะ ตัวที่ไม่เชื่อง เธอหนีจาก รั้วอันใหญ่ในสวนแล้ว ออกไปแล้วติดกับดัก กับดักสัตว์ (โอ้) โชคดีที่เธอหนีออกมาได้ และกลับบ้าน แต่เธอบาดเจ็บสาหัส (โอ้) ขาติดกับดัก (โอ้) และบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้ว่าเธอหนีไปได้อย่างไร เธอบอกฉันว่าเธอใช้เวทมนตร์ (วาว) เพื่อหลบหนี
ตอนนี้ ฉันไม่มีสุนัข โอเคไหม? คิดถึงพวกเขา ไม่มี และฉันได้ยินว่าเมื่อวานนี้ สุนัขได้รับบาดเจ็บเพราะ ตัวที่ไม่เชื่อง เธอหนีจาก รั้วอันใหญ่ในสวนแล้ว ออกไปแล้วติดกับดัก กับดักสัตว์ (โอ้) โชคดีที่เธอหนีออกมาได้ และกลับบ้าน แต่เธอบาดเจ็บสาหัส (โอ้) ขาติดกับดัก (โอ้) และบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้ว่าเธอหนีไปได้อย่างไร เธอบอกฉันว่าเธอใช้เวทมนตร์ (วาว) เพื่อหลบหนี เพราะคุณจะสามารถหนี จากกับดักของสัตว์ได้อย่างไร เมื่อขาของคุณ ติดอยู่ที่นั่นทั้งหมด? (ครับ) บวมและมีเลือดออก โชคดีที่เธอหนีออกมาได้ และกลับมา
แน่นอนฉันเขียนถึงผู้คน บอกพวกเขาให้ไปและ มองหาเธอทั้งกลางวันและกลางคืน และพวกเขาก็ได้เธอมา แต่เธอกลัวมนุษย์มาก เธอเชื่อใจเพียงไม่กี่คน เธอเชื่อใจฉัน แต่เธอ ไม่ไว้วางใจคนอื่นมากนัก แม้แต่คน ที่ดูแลเธอ พวกเขายังคงมีนิสัยที่น่ากลัว ดังนั้นแม้แต่คน ที่ดูแล ไม่นาน เธอจะหนีไป ถ้าพวกเขา เรียกเธอหรือถ้าเข้ามาใกล้ (ครับ) ดังนั้นเธอจึงถูกกับดักอีกครั้ง ในหลุมเล็ก ๆ หลุมหนึ่ง ยากมาก แต่โชคดีที่พวกเขาพาเธอออกมาได้ และไปหาหมอแล้ว นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยิน ฉันไม่ได้เห็นเธอ แน่นอน
ฉันภาวนาให้เธอ และมองหาเธอ และคุยกับเธอ และเธอบอกว่าเธออยู่ไกล แล้วเธอก็บอกว่าเธออยู่ใกล้แล้ว แล้วเธอไกลออกไปอีก ใกล้เข้ามาอีก ฉันรู้ว่าเธอติดกับดัก (โอ) หลังจากนั้นสักพัก ฉันให้พวกเขาค้นหาให้ทั่ว ดูว่าเธอ ติดอยู่ระหว่างรั้วหรือเปล่า แต่เธอไม่ได้ติดอยู่ที่นั่น เธอติดอยู่ที่อื่น ที่ไหนสักแห่ง ใกล้ ๆ แต่ไม่ใช่ระหว่างรั้ว กับพื้นดิน ฉันคิดว่าเธออาจจะ ขุดหลุมและออกไป (ครับ) เธอเป็นสุนัขตัวที่ หนีออกไป ปกติแล้ว เธอไม่ทำแบบนั้นมาก่อน เธอกลับมาเสมอ เธอเดินไปทั่ว เข้าไปในป่า รอบ ๆ นั้น แต่เธอไม่ออกมาเลย วันนั้นเธออาจจะ พบหลุม ที่เธอสามารถขุดให้ใหญ่ขึ้น ขุดลงไปและออกไป ใต้รั้ว ประมาณนั้น แล้วฉันถามเธอว่า “โอ มันเป็นนิสัย เธอแค่ต้องออกไป แล้วกรรมบางอย่างก็ผลักดัน” ฉันพูดว่า “ข้ออ้างที่ดี ข้ออ้างที่ดี”
ฉันไม่ได้โกรธเธอ แต่ฉันบอกว่า “ฉันขี้เกียจเกินไป ที่จะพูดกับเธออีก ถ้าฉันไม่พบเธออีก เธอรู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร?” ฉันแกล้งทำเป็นโกรธ ฉันบอกว่า “ฉันโกรธเธอ เธอทำให้ทุกคนเป็นห่วง และฉันเป็นห่วง นอนไม่หลับทั้งคืน เป็นห่วงเธอ และคอยตามหาเธอ เป็นห่วง เพราะฉันรู้ว่า เธอไปติดอยู่ตรงไหนสักแห่ง” แต่มันเป็นกลางคืนแล้ว ยากมากที่จะค้นหา ว่ากับดักอยู่ตรงไหน คุณหาไม่พบ เฉพาะสัตว์จึงจะพบ (ครับ) มันไม่มีถนนหรืออะไรเลย ผู้คน พี่น้องของคุณ ไม่สามารถมองเห็นมันตอนกลางคืน และแน่นอนยังมี กับดักอื่น ๆ อีก แล้วถ้าฉันให้พวกเขาไปตอนกลางคืน เดินไปทั่วแถวนั้น พวกเขาเอง อาจจะติดกับดักก็ได้ (โอ้) ไปเหยียบใส่ มันเคยเกิดขึ้นมาก่อน
ผู้อยู่ประจำคนหนึ่ง เมื่อก่อนตอนที่เราอยู่ในผิงตง เขาแค่ออกไป และเดินเที่ยว บางแห่ง ในป่าลึกบนภูเขานั้น แล้วเขาติดกับดัก ขาของเขา (โอ) ติดอยู่ในนั้น และเขาออกไม่ได้ เพราะพวกนั้นล่ามกับดัก ไว้กับต้นไม้หรือบางอย่าง ไม่มีใครเอาออกได้ และมันแข็งแรงมาก พวกเขาตั้งใจจะจับ สัตว์แข็งแรง เช่น หมู หมูป่า ดังนั้นจึงทำให้มันแข็งแรง ไม่มีใครแกะออกได้ (โอ) มนุษย์แกะมันออกไม่ได้ (ค่ะ/ครับ อาจารย์) ต้องเครื่องมือพิเศษเท่านั้น พวกเขาต้อง ทำบางอย่างเพื่อแกะมันออก ไม่อย่างนั้นมือแกะไม่ได้ เขาจึงติดกับดัก และนอนอยู่ตรงนั้น โอ ฉันส่งทุกคน ออกไปตามหาเขา สุดท้ายก็พบเขา และแน่นอนพาไปหาหมอ (ค่ะ/ครับ อาจารย์)
ดังนั้นแม้ว่าฉันรู้ว่าเธอ ติดกับดักอยู่ที่ไหน ฉันบอกพวกผู้ชายว่า “เธอติดอยู่ในที่บางแห่ง อาจจะใกล้รั้ว ดังนั้นไปดูบริเวณรั้ว ทั้งด้านในและด้านนอก แต่แล้วมันดึกเกินไป พวกเขาหาอะไรไม่เจอ และฉันก็ไม่อยากส่ง ให้พวกเขาไปไกลอีก เพราะฉันเป็นห่วงว่า พวกเขาจะติดกับดักไปด้วย (ครับ อาจารย์) ฉันรู้ในภายหลัง แต่ว่ามันดึกเกินไป ดังนั้นตอนเช้าฉันบอกว่า “ตอนเช้า หาต่อ เพราะกลางคืนมันมืดเกินไป” แล้วสุดท้ายพวกเขาก็พบเธอ เธอเป็นอิสระแล้ว เธออิสระแล้ว ด้วยเวทมนตร์ของเธอเอง ในที่สุด มันใช้เวลานานหลายชั่วโมง สำหรับเธอ กว่าจะเป็นอิสระได้ ไม่ใช่ว่าคุณมีเวทมนตร์ แล้วคุณก็แกะมันออกได้เลย มันแล้วแต่
เมื่อก่อนเธอก็เคยใช้เวทมนตร์ แกะโซ่ ที่เราล่ามเธอไว้ ล่ามโซ่ไว้เธอจะได้ไม่หนี ใช่ ที่ประเทศไทยฉันทำอย่างนั้น เพราะตอนที่ฉันรับเธอมาทีแรก เธอมักจะหนีไป และกลับมาเมื่อเธออยากกลับ เพราะว่าลูก ๆ อยู่ข้างใน แต่ฉันเป็นห่วงว่าเธอออกไป กินขยะ ดังนั้นฉันต้องล่ามเธอไว้ แต่อยู่ใกล้ฉัน ฉันหมายถึงนอกประตู เพื่อเธอจะได้อากาศบริสุทธิ์ แต่พวกเราอยู่ในบ้าน เราสามารถมองเห็นเธอ เพราะเมื่อก่อนนี้เราใช้ เชือกและปลอกคอแบบนิ่ม แต่เธอกัดมันออกหมด เธอกัดมันออกได้ทันที และวิ่งหนี ดังนั้นเราคิดว่าแค่ล่ามโซ่ ขณะที่เราทานอาหาร (ค่ะ/ครับ) (ครับ อาจารย์)
เธอไม่ชอบที่จะ เข้าในบ้าน ฉันจึงบอกว่า “โอเค เธออยู่ข้างนอกที่นี่ บนนอกชาน” เรามีเชือกที่ยาวมาก เพื่อเธอจะได้มีอิสระ นิดหน่อย และเป็นเหล็กหมด แต่เธอใช้เวทมนตร์แกะมันออกได้ เธอไม่ได้กัด เธอกัดไม่ได้ รู้ไหมโซ่เหล็ก? (ใช่ ใช่) พวกเขาใช้สำหรับสุนัข เช่น พาสุนัขไปเดินเล่น (ค่ะ/ครับ) ไม่ใช่อย่างหนา แต่ก็หนาพอสมควร (ครับ อาจารย์) บางครั้งผู้คน ก็ใช้เพื่อล็อกประตู ความหนาอาจจะ หนาครึ่งมิลลิเมตร เล็กหน่อย สำหรับขนาดของเธอ แต่เธอใช้เวทมนตร์ แกะมันออกและหนีไป มันไม่ใช่กัด ไม่เหมือนกับแกะออก แต่มันหลุด และวิ่งหนี เพราะถ้าเธอหนีไป เธอไปกินขยะ และออกไปยังที่สกปรก แล้วเมื่อกลับมา จะทำให้ลูก ๆ ป่วย เพราะลูก ๆ ดูดนมเธอ นั่นแหละฉันจึงไม่อยากให้เธอ ออกไปอีก แต่เธอมักจะออกไปเสมอ
ดังนั้นคราวนี้ เธอใช้พลัง ทั้งหมดเพื่อแกะมันออก และออกไป แล้วกลับบ้าน แต่เมื่อพวกผู้หญิง ที่ดูแลเธอนั้น เรียกเธอ ฉันได้ยิน ฉันได้รับรายงาน ฉันไม่เห็นทั้งหมดนี้ แน่นอนฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น ผู้หญิงนั้นได้ยินเสียง และเห็นเธอ และเรียกเธอ แต่เธอก็วิ่งหนีคนนั้นไป คนนั้นเป็นคนที่ ดูแลเธอ แต่เป็นคนใหม่ไม่ใช่คนก่อน ถึงแม้คนก่อน เวลาที่พวกเขามา สุนัขก็ไม่ไปหาพวกเขา ต้องพาพวกเขา ไปในห้องก่อน แล้วใส่ปลอกคอ แล้วใส่สายจูง แล้วจึงออกไปได้ พวกเขาจึงพาเธอออกไปได้
พระเจ้า เด็กคนนี้ เธอทำให้ฉัน ปวดหัวใจมาก ๆ และเศร้าและเป็นห่วง ตลอดเวลา หลายครั้ง ไม่ใช่ตลอดเวลา แต่หลายครั้ง เมื่อใดที่เธอพยายามหนี ออกจากห้องหรือบางอย่าง สุนัขทุกตัวจะเตือนเธอ เห่ากันดังลั่น เมื่อก่อนตอนที่พวกเขา ยังอยู่กับฉันเวลานั้น นานมาแล้ว เราอยู่ด้วยกัน และถ้าฉันไม่อยู่ตรงนั้น เธอจะพยายามกัดหน้าต่าง และกระโดดออกไป แล้วสุนัขทุกตัวเห่าใส่เธอ บอกว่า “อย่า! อย่า! อย่า! อย่า! อย่า! แล้วฉันได้ยินเสียงสุนัข มันเหมือนสัญญาณเตือน (วาว) ฉันกลับมาแล้วก็เห็น ใบหน้าที่แสดงถึง ความสุข แต่ก็ ละอายใจ แบบนั้น ฉันถาม “เธอ! อีกแล้วหรือ!” แล้วฉันก็ต้อง ปิดหน้าต่าง ล็อคไว้ และเหลือให้ได้อากาศนิดหน่อย หน้าต่างหลายบาน เราจะได้มีที่นี่หน่อย ที่นั่นหน่อย ดังนั้น พวกเขาจึงมีอากาศบริสุทธิ์พอ และเรามีเครื่องปรับอากาศอยู่ภายใน และพัดลม เครื่องช่วยหายใจ ทั้งหมดนั้นสำหรับพวกเขา หากฉันเปิดทิ้งไว้ทั้งหมด แล้วใช้อากาศธรรมชาติเท่านั้น เธอจะกัดทั้งหมดออก คุณรู้จักมุ้งลวดไหม? (ค่ะ/ครับอาจารย์) ใช่ ลวด (ค่ะ/ครับ) เธอกัดมัน เป็นรูใหญ่ ใหญ่มาก (โอ้โฮ!) นี่ไม่ใช่ครั้งแรก
เธอทำลายหลายอันแบบนั้น ในประเทศไทย เธอรื้อถอนทั้งหมด ผนังด้านในและหน้าต่าง อันหนึ่งในห้องเก็บของ ที่ฉันเก็บพวกเขาไว้ เพราะนั่นไม่ใช่บ้านของฉัน ฉันเช่ามาจาก พี่ชายของคุณในประเทศไทย ในขณะเดียวกัน รอให้สุนัขสามารถ มาไต้หวัน (ฟอร์โมซา) ในเวลานั้น แล้ว แน่นอน ฉันเข้ามาและออกไป นั่งกับพวกเขาและทั้งหมดนั้น แต่ฉัน นั่งที่นั่นตลอด 24 ชั่วโมงทุกวันไม่ได้ เมื่อใดก็ตามที่ฉันไม่อยู่ที่นั่น เธอกัดส่วนหนึ่งของผนัง และทำลายมันเกลี้ยง (วาว) โอ้ พระเจ้า ต่อมา เนื่องจากผนังพังหมด และฉันไม่ต้องการให้เธอ กัดต่อไป ฉันกังวลว่า เธอจะป่วย เพราะกำแพง ปูนซีเมนต์ และทั้งหมดนั้น ฉันจึงต้องพาเธอมา ในบ้าน พร้อมกับลูก ๆ ของเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่บ้านของฉันก็ตาม แต่ฉันบอกว่า ฉันจะจ่าย สำหรับความเสียหายใด ๆ ที่ฉันทำ และอย่างไรก็ตาม และเธอทำลายหน้าต่างบานอื่น ๆ และออกไปอีกครั้ง เธอสามารถเปิดหน้าต่าง เปิดประตู เปิดกลอน แต่แล้วเธอก็ปล่อยให้ฉันอยู่ใกล้ ๆ เธอยอมฉันหลังจาก หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป หรือ มากสุด 10 วัน เธอให้ฉันเข้าไปใกล้ ๆ ให้อาหารเธอ และพาเธอไปรอบ ๆ บนไหล่ของฉัน และพาเธอออกไปเดินเล่น ด้วยสายรัดและสายจูง แน่นอน (ค่ะ/ครับ อาจารย์) แต่ถ้าฉันปล่อยให้เธออยู่คนเดียว เธอจะกัดทุกอย่าง โซ่ สายคาดจูง ไม่ว่าอะไรก็ตาม และออกไป
เธอทำให้หมอขายหน้า ที่นั่น สัตวแพทย์ เพราะ ตอนแรกที่ฉันได้เธอมา อยู่ที่โรงรถ หมอเข้ามา และสวมปลอกคอให้เธอ และใส่โซ่ให้เธอ และพาเธอออกไปในสวน ในสวนบ้านในประเทศไทยนั้น และบอกฉันอย่างภาคภูมิใจว่า “คุณเห็นไหม? คุณต้องปฏิบัติต่อสุนัข คุยกับเธอเหมือนแฟนสาว!” ฉันพูดว่า “โอ้ โอ้โฮ! คุณคุยกับสุนัขหรือ? และเธอรู้สึกเหมือน แฟนสาวตอนนี้?” เขาบอกว่า “ใช่! ดูเธอซิ! ดูเธอซิ!” แล้ววุ๊ป! เธอเดินถอยหลัง ปลดปล่อยตัวเองจากปลอกคอ (โอ) เธอวิ่งไปข้างหลัง จากนั้นปลอกคอก็ลื่น ไปด้านหน้า (ค่ะ/ครับ) และเธอก็กระโดดสูง 2 เมตร ด้วยอุ้งเท้าของเธอ รั้วแบบนี้ เป็นแบบนี้ (ค่ะ/ครับ) คล้ายกับรูแบบนี้ (ครับ) เธอวางอุ้งเท้าของเธอไว้ที่นั่น และเดินเหมือนบันได (โอ้) (โอ้โฮ) ใช้เวลาเพียงหนึ่งวินาทีเท่านั้น ไม่ถึงด้วยซ้ำ ออกไป และหมอก็ยืนอยู่ที่นั่น ฉันพูดว่า “อืม? แฟนสาวของคุณจากไปแล้ว” และหมอพูดอะไรไม่ออก
และเราต้องหา เทคนิคหลายอย่าง เพื่อที่จะเอาเธอไป เราใช้ตะกร้าขนาดใหญ่ เหมือนที่เก็บใบไม้ในสวน ที่มีรู (ค่ะ/ครับ) ตะกร้า ใหญ่ (ครับอาจารย์) เพื่อตักเธอลงไป จากนั้นพาเธอเข้าห้อง แล้ว แน่นอน ฉันมักจะอยู่ในบ้าน แต่ฉันไม่ต้องการให้เธอ อยู่ในนั้น เพราะเธอชอบอยู่ข้างนอก ฉันจึง ปล่อยให้เธออยู่ข้างในนั้นสักครั้ง และเธอใช้เวทมนตร์ของเธอ เพื่อทำลายโซ่ แล้วก็จากไป ง่าย ๆ อย่างนั้นเลย (วาว)
